H βραδύτητα στις διεργασίες λήψης αποφάσεων και η δυσκινησία των Βρυξελλών καθιστούν την Ε.Ε. εντελώς εκτεθειμένη στην ευέλικτη, επιθετική πολιτική του κεντρικού Κινεζικού κράτους.
Είναι πλέον προφανές ότι η Ε.Ε. είτε θα χρειαστεί να επιστρέψει στο καθεστώς των εθνών-κρατών, είτε θα πρέπει να ενισχύσει τη συνοχή της.
Εάν αποτύχει να αποδειχθεί περισσότερο συνεκτική στη λειτουργία της και να πείσει την Κίνα να σεβαστεί τις εμπορο-οικονομικές αρχές του Δυτικού κόσμου, τότε είναι καταδικασμένη να προσαρμοστεί στο ανατολικο-ασιατικό αναπτυξιακό μοντέλο.
Δύο είναι συνεπώς οι επιλογές: θέλουμε μία Ευρώπη Γερμανική ή Κινεζική;
Αυτό είναι το μείζον ερώτημα το οποίο θέτει σε δημοσίευμά του στον ιστότοπο του κέντρου ευρωπαϊκής πολιτικής του London School of Economics, o Κρεγκ Τζέιμς Γουίλι, ειδικός σε ζητήματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής της Ε.Ε., συνεργαζόμενος δημοσιογράφος με το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων και πολιτικός αναλυτής στο Ίδρυμα Bertelsmann, καθώς και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Όπως αναφέρει ο ίδιος:
«Η οικονομική ανάπτυξη που σημειώνεται στην Κίνα και στις άλλες ασιατικές χώρες έχει πολύ σοβαρό αντίκτυπο στο ρόλο των ευρωπαϊκών κρατών στη διενή σκηνή.
Με την ανάδυση και την κυριαρχία των ασιατικών οικονομιών, ο κόσμος απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από το μοντέλο του ελεύθερου εμπορίου του οποίου υπεραμύνεται η Ευρώπη και άλλα κράτη της Δύσης.
Εάν η Ευρώπη δεν γίνει πιο συνεκτικός και στιβαρός "παίκτης" μοιραία θα υποκύψει...».
Και συνεχίζει:
«Οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ Ε.Ε. και Κίνας αποτελούν κλασικό παράδειγμα αυτού που κάποιοι κοινωνιολόγοι ονομάζουν "ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση"...
Η Ευρώπη είναι μία μη κρατική, περίπλοκη και άνιση Ένωση 28 χωρών, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις αποδεικνύεται ανίκανη να λάβει άμεσα αποφάσεις και να περάσει στην εφαρμογή τους, καθότι κάτι τέτοιο απαιτεί την ευρεία συναίνεση των μελών της....
Στον άλλο πόλο, η Κίνα διαθέτει συνοχή και κεντρική εξουσία έθνους-κράτους, με μία οικονομική πολιτική διαμορφωμένη σύμφωνα με το ανατολικο-ασιατικό αναπτυξιακό μοντέλο του εταιρικού κρατικού καπιταλισμού».
Επιπλέον, όπως αναφέρει ο αρθρογράφος, πρόκειται για τη χώρα που έχει θέσει σε εφαρμογή το πιο μεγαλόπνοο επιχειρηματικό σχέδιο της εποχής μας, πράγμα που δύσκολα μπορεί να αντιμετωπίσει η Ε.Ε., η οποία συνεχίζει να τηρεί μία σταθερά κριτική στάση προς την Κίνα.
Και καταλήγει:
«Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η Ευρώπη θα είναι αυτή που στο τέλος θα χρειαστεί να αλλάξει, είτε επιτυγχάνοντας την αναγκαία συνοχή που θα την ανεβάσουν στα μάτια των Ασιατών ανταγωνιστών, είτε προσαρμοζόμενη στο ανατολικο-ασιατικό αναπτυξιακό μοντέλο».
