. Δεν μαθαίνουμε να αγαπάμε, αλλά θυμόμαστε την αγάπη. Δεν υπάρχει ανάγκη να προσπαθούμε να αγαπάμε, μόνο να απομακρύνουμε το φόβο, την προσκόλληση και την άγνοια, που μας εμποδίζουν να βιώνουμε την αγάπη, που ήδη υπάρχει μέσα μας.
Αν νιώσουμε έτσι την αγάπη, απελευθερωνόμαστε από τα συναισθήματα έπαρσης ή ενοχής, όταν μπορούμε ή δεν μπορούμε να αγαπάμε. Όταν αγαπάμε, δεν αξίζουμε περισσότερο ούτε μας αγαπάει ο Θεός περισσότερο, απ’ ό,τι όταν δεν αγαπάμε. Δεν είναι θέμα καλού / κακού, αλλά μάλλον άγνοιας / σοφίας. Είναι θέμα υποδούλωσης στο φόβο και στους προγραμματισμούς ή απελευθέρωσης από τις λανθασμένες αντιλήψεις και το φόβο.
Η πραγματική ελευθερία δεν είναι να μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε κάθε στιγμή ώστε να έχουμε αυτά που επιθυμούμε για να είμαστε ευτυχισμένοι. Η πραγματική ελευθερία δεν είναι να αναγκάζουμε τους άλλους να κάνουν αυτά που εμείς θέλουμε για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Η πραγματική ελευθερία είναι η ελευθερία να είμαστε ευτυχισμένοι και να νιώθουμε αγάπη άσχετα με το τι συμβαίνει και με το τι κάνουν οι άλλοι.
Θα συζητήσουμε σε λίγο πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτήν την κατάσταση εσωτερικής ασφάλειας, αυτοεκτίμησης και ελευθερίας, ώστε να μπορούμε να αγαπάμε σε κάθε περίπτωση.
Πώς να περιγράψουμε την αγάπη;
Το να περιγράψουμε την αγάπη σημαίνει ότι την περιορίζουμε. Όπως δεν μπορούμε να δούμε τον άνεμο, δεν μπορούμε να δούμε και την αγάπη, αλλά αντιλαμβανόμαστε τα αποτελέσματά της. Ποιες θα μπορούσαν να είναι κάποιες ιδιότητες ή ενδείξεις της αγάπης;
Το να αγαπάμε τον εαυτό μας είναι προϋπόθεση του να αγαπάμε τους άλλους.(Καθώς διαβάζετε τις ακόλουθες ιδιότητες ή ενδείξεις της αγάπης, ίσως να θέλετε να ελέγχετε νοητικά αν η αγάπη για τον εαυτό σας ευθυγραμμίζεται με αυτές τις πλευρές της αγάπης).
1. Μία πλευρά της αγάπης είναι ότι νιώθουμε χαρά, ειρήνη και ευγνωμοσύνη απλώς με το να σκεφτόμαστε ή να ερχόμαστε σε επαφή με αυτούς που αγαπάμε. Η παρουσία τους μας δίνει ευτυχία. Στα πρώτα στάδια της πνευματικής μας εξέλιξης, αυτό συμβαίνει συνήθως όταν οι άλλοι συμπεριφέρονται με τρόπους που ικανοποιούν τις ανάγκες μας. Καθώς εξελισσόμαστε, η αγάπη μας είναι πιο αγνή και ανεξάρτητη από αυτό που εκείνοι κάνουν.
2. Η αγάπη και η κατανόηση αυξάνουν η μία την άλλη. Η κατανόηση βοηθάει την αγάπη να παραμένει σταθερή, ακόμα κι όταν οι άλλοι δεν είναι τόσο τέλειοι όσο θα θέλαμε να είναι. Η αγάπη μας επιτρέπει να έχουμε μεγαλύτερη κατανόηση και υπομονή γι’ αυτούς που αγαπάμε.
3. Όταν αγαπάμε, σεβόμαστε τις ανάγκες των άλλων, τους φόβους, τις αδυναμίες, τη δύναμη, τις αρετές και τις ιδιότητές τους. Η αυτοθυσία από αγάπη είναι εντελώς διαφορετική από την αυτοθυσία που βασίζεται στο φόβο. Σ’ αυτή τη δεύτερη περίπτωση, θυσιάζουμε τις ανάγκες μας ή τα δικαιώματά μας, επειδή φοβόμαστε τη σύγκρουση ή την απόρριψη ή επειδή φοβόμαστε να μη χαλάσουμε την εικόνα μας του «καλού ανθρώπου». Όταν τις θυσιάζουμε με αγάπη, κάνουμε μια συνειδητή επιλογή να αφήσουμε κάτι που έχουμε ανάγκη για να βοηθήσουμε τους άλλους. Δεν υπάρχει πόνος, δεν προσδοκούμε ανταλλάγματα, δεν κρατάμε λογαριασμούς και ισοζύγια. Το ξεχνάμε αμέσως. Η εμπειρία της αγάπης είναι η ανταμοιβή μας και δεν χρειάζεται καμιά άλλη.
4. Παρόλο που η αγάπη είναι εσωτερική κατάσταση, συχνά υπάρχει η ανάγκη να εκφράζεται με πράξεις. Δεν είναι δυνατό να φανταστούμε ότι αγαπάμε κάποιον και δεν τον βοηθάμε όταν έχει ανάγκη. Η έμπρακτη έκφραση της αγάπης μερικές φορές σημαίνει να διαισθάνεσαι τι χρειάζονται οι άλλοι, ακόμη κι όταν οι ίδιοι δεν μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες τους.
5. Η αγάπη επιτρέπει την αλήθεια. Η αγάπη απαιτεί αλήθεια και ακεραιότητα. Όταν οι άλλοι δεν μας λένε την αλήθεια, συνήθως νιώθουμε ότι δεν μας αγαπάνε. (Στην πραγματικότητα, μπορεί να μας αγαπάνε αλλά να φοβούνται να μας πουν την αλήθεια). Όταν εμείς αγαπάμε κάποιον, είναι φυσικό να θέλουμε να είμαστε αληθινοί απέναντί του.
6. Το ίδιο ισχύει και στο να τηρούμε τις συμφωνίες που κάνουμε. Όταν οι άλλοι δεν σέβονται τις συμφωνίες που κάναμε μαζί, φυσικά νιώθουμε ότι δεν μας αγαπάνε. (Και πάλι, μπορεί να μας αγαπάνε αλλά να ελέγχονται από επιθυμίες, φόβους και προσκολλήσεις που δεν τους αφήνουν να είναι συνεπείς στις συμφωνίες που κάνουν). Δεν μπορούμε να τελειοποιήσουμε την αγάπη μας για τους άλλους μέχρι να καταφέρουμε να τηρούμε το λόγο που τους δίνουμε.
7. Η αγάπη δημιουργεί αισθήματα ενότητας και ειρήνης. Οι εντάσεις μας βασίζονται στην ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας και στην ανικανότητά μας να νιώθουμε φυσικά και χαλαρά με τους άλλους. Η αγάπη διαλύει αυτές τις καταστάσεις και ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να μοιραζόμαστε και να εκφράζουμε πλευρές της ύπαρξής μας που φοβόμασταν να δουν οι άλλοι. Είναι σημαντικό να μπορούμε να μοιραζόμαστε με τουλάχιστον έναν άλλον άνθρωπο όλες τις πλευρές του εαυτού μας. Αυτό μας επιτρέπει να νιώθουμε τόσο αξία όσο και ασφάλεια.
8. Όταν αγαπάμε κάποιον, θέλουμε να είναι υγιής, ευτυχισμένος και επιτυχημένος. Χαιρόμαστε με την πρόοδό του στη ζωή και τις επιτυχίες του. Δεν νιώθουμε ζήλια ή πόνο, ακόμα κι όταν μας ξεπερνάει. Τον ενθαρρύνουμε να προχωρήσει στη ζωή και να ανθίσει, δεν τον ανταγωνιζόμαστε ούτε τον εμποδίζουμε.
9. Θέλουμε οι άλλοι να είναι ευτυχισμένοι με τους τρόπους που οι ίδιοι καθοδηγούνται. Η αληθινή αγάπη δεν φοβάται, όταν οι άλλοι βρίσκουν την ευτυχία ή λύσεις σε καίρια ζητήματα της ζωής τους με τη βοήθεια άλλων ανθρώπων και όχι τη δική μας. Δεν νιώθουμε την ανάγκη να είμαστε εμείς η πηγή της ευτυχίας τους ή της προόδου τους. Θέλουμε απλώς να είναι καλά.
10. Η αγάπη επιτρέπει στους άλλους να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με το δικό τους μοναδικό τρόπο και δεν απαιτούμε να συμφωνούν μαζί μας. Δεν έχουμε την ανάγκη να συμφωνούν οι άλλοι μαζί μας, όταν νιώθουμε ανασφάλεια για το δικό μας τρόπο αντίληψης και για την αξία μας.
11. Η αγάπη δεν απαιτεί να μας υπακούν οι άλλοι ή να ζουν όπως εμείς πιστεύουμε. Τους αγαπάμε ανεξάρτητα από το αν μας δίνουν αυτό που χρειαζόμαστε ή θέλουμε και ανεξάρτητα από το αν ο τρόπος ζωής τους συμπίπτει με τις δικές μας προσδοκίες ή ανάγκες.
12. Η αγάπη μας δίνει τη δύναμη να συγχωρούμε τους άλλους για τα λάθη και τις αδυναμίες τους. Τους βλέπουμε σαν ψυχές στη διαδικασία της εξέλιξης και έτσι είμαστε ελεύθεροι να τους αγαπάμε, ακόμη κι όταν δεν συμφωνούμε με τις πράξεις ή τις επιλογές τους.
Σημείωση: Η αγάπη μερικές φορές απαιτεί να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στον άλλον και στη συμπεριφορά ή τις πράξεις του. Σ’ αυτήν την περίπτωση, αγάπη δεν σημαίνει ότι επιτρέπουμε στον άλλο να κάνει οτιδήποτε του αρέσει, όταν αυτό είναι άδικο, ανήθικο ή δείχνει έλλειψη σεβασμού. Χρειάζεται, τελικά, να αναπτύξουμε την ικανότητα να αγαπάμε ενώ ταυτόχρονα διαπραγματευόμαστε ή ακόμα και απαιτούμε αλλαγές στη συμπεριφορά. Συνεχίζουμε να τους αγαπάμε, ακόμα κι αν χρειάζεται να τους αντιμετωπίσουμε για έλλειψη ευσυνειδησίας ή δικαιοσύνης. Αυτό μπορεί μερικές φορές να σημαίνει να εφαρμόσουμε φυσικές ή λογικές συνέπειες, αν οι ίδιοι δεν μπορούν να ευθυγραμμιστούν με την εσωτερική τους συνείδηση. Σ’ όλη αυτή τη διαδικασία, συνεχίζουμε να βιώνουμε την αγάπη μας γι’ αυτούς.
13. Η τέλεια αγάπη μπορεί να συγχωρεί και τη χειρότερη ανθρώπινη συμπεριφορά, ακριβώς όπως ο Χριστός ζήτησε να συγχωρεθούν εκείνοι που τον σκότωσαν «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».
14. Η αγάπη είναι η πηγή μεγαλύτερης δημιουργικότητας και ανθρώπινων έργων σ’ όλο τον κόσμο. Η αγάπη για τους άλλους μας εμπνέει να αντιλαμβανόμαστε και να εκδηλώνουμε τρόπους που βοηθούν τους ανθρώπους να ζήσουν με περισσότερη ευτυχία και πληρότητα. Η αγάπη δημιουργεί ανιδιοτελείς πράξεις και έργα.
Ο πόνος της μοναξιάς και η χαρά της αγάπης
Είναι προφανές ότι χρειαζόμαστε να βιώνουμε την αγάπη. Όταν αυτό δεν γίνεται, υποφέρουμε, νιώθουμε μόνοι, αποκομμένοι συναισθηματικά και ενεργειακά από τους άλλους ανθρώπους και τη ζωή. Αυτός είναι ο λόγος που φοβόμαστε την απόρριψη όσο και το θάνατο. Η μοναξιά είναι ίδια με το θάνατο. Δεν συνδεόμαστε με τους ανθρώπους και τη ζωή. Πιστεύουμε πως αν οι άλλοι δεν μας αποδέχονται, είμαστε μόνοι, και αυτό δεν το αντέχουμε. Αν ψάξουμε τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αυτοκτονούν, θα βρούμε ότι ένιωθαν μόνοι. Ακόμη κι αν οι άλλοι γύρω τους τούς αγαπούσαν, εκείνοι δεν μπορούσαν να βιώσουν αυτό το σύνδεσμο της αγάπης.
Σημείωση: Πρέπει να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στο να είμαστε μόνοι και στο να νιώθουμε μοναξιά. Κάποιος μπορεί να έχει γύρω του εκατοντάδες ανθρώπους που τον αγαπούν και τον θαυμάζουν και όμως να νιώθει μοναξιά. Ένας άλλος μπορεί να ζει μόνος σε μια σπηλιά και να νιώθει ενότητα με όλους τους ανθρώπους και όλη τη δημιουργία. Έτσι, η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το πόσους ανθρώπους έχουμε γύρω μας, αλλά με την ικανότητά μας να συνδεόμαστε μαζί τους. Δεν έχει σημασία αν αυτοί με τους οποίους συνδεόμαστε είναι σωματικά κοντά μας ή μακριά μας ή ακόμα και αν έχουν περάσει στα πνευματικά βασίλεια. Βιώνουμε το σύνδεσμό μας μαζί τους όπου κι αν βρίσκονται.
Όταν δεν παίρνουμε την αγάπη που χρειαζόμαστε ή όταν φοβόμαστε να δεχθούμε αγάπη επειδή αυτό το έχουμε ταυτίσει με κάποιο κίνδυνο, τότε επιλέγουμε να μη βιώνουμε αυτό το σύνδεσμο – όσο κι αν οι άλλοι μας αγαπάνε και μας σέβονται. Σε τέτοιες περιπτώσεις πιθανόν να ψάξουμε να γεμίσουμε αυτό το κενό με άλλους τρόπους, όπως υπερβολικό φαγητό, αλκοόλ, ναρκωτικά, εργασιομανία, συσσωρεύοντας πλούτο ή περιουσία, όντας εστιασμένοι σε αισθησιακές απολαύσεις και δραστηριότητες. Ίσως ακόμη και να «χαθούμε» στην υπηρεσία των άλλων – ελπίζοντας ότι έτσι θα μας αγαπήσουν.
Το κενό της μοναξιάς είναι αβάσταχτο, επειδή στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο της αλήθειας. Οι συγκινησιακές μας καταστάσεις επηρεάζονται από το βαθμό στον οποίο εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε και δρούμε σε συμφωνία με τον εσώτερο εαυτό μας και το ύψιστο πεπρωμένο μας. Η μοναξιά πονάει επειδή στην πραγματικότητα είναι χωρισμός από τον αληθινό εσωτερικό εαυτό μας. Ο θυμός είναι επώδυνος, επειδή είναι το αντίθετο αυτού που είμαστε. Ο φόβος είναι οδυνηρός και πλαστός επειδή είναι η άρνηση αυτού που πραγματικά είμαστε.
Η μοναξιά, ο θυμός και ο φόβος γεννιούνται από την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ξέχωροι και ευάλωτοι απέναντι στους άλλους και την ίδια τη ζωή. Είναι χρήσιμο που βιώνουμε αυτές τις συγκινήσεις ως δυσάρεστες, επειδή αυτό μας δίνει το κίνητρο να απομακρυνθούμε απ’ αυτές τις καταστάσεις και να οδεύσουμε προς την ενότητα. Αυτός είναι και ο λόγος που αισθανόμαστε τόσο καλά, όταν νιώθουμε αγάπη, ενότητα, ειρήνη και όταν είμαστε αποδεκτοί και ασφαλείς.
Η ανθρώπινη φύση είναι προγραμματισμένη να νιώθει την ξεχωριστότητα οδυνηρή και την ενότητα ευχάριστη. Αυτό προετοιμάζει το σκηνικό για την εξέλιξή μας και την κίνησή μας προς μια πραγματικότητα περισσότερης αγάπης.
Το κενό μέσα μας γεννιέται από την έλλειψη επαφής με την εσωτερική ανώτερη φύση μας και τον αληθινό εαυτό μας. Ποθούμε την αληθινή μας φύση, που είναι θεϊκή. Ο αληθινός εαυτός μας είναι η μία, οικουμενική συνειδητότητα, η οποία είναι, επίσης, ο αληθινός εαυτός όλων των όντων και όλης της δημιουργίας. Ποτέ δεν θα λύσουμε το πρόβλημα του κενού μέσα μας, μέχρι να ξαναενωθούμε με τον αληθινό, θείο εαυτό μας.
Τρεις τρόποι εκπλήρωσης της ανάγκης για αγάπη
Ας φανταστούμε πως έχουμε ένα χώρο στο κέντρο της καρδιάς που πρέπει να γεμίσει με συναισθήματα αγάπης και ενότητας, ώστε να είμαστε γαλήνιοι, ευτυχισμένοι και υγιείς. Χρειαζόμαστε αυτός ο χώρος να γεμίσει με την ενέργεια της αγάπης – αλλιώς υποφέρουμε.
Μπορούμε να γεμίσουμε αυτόν το χώρο με τρεις τρόπους:
1. Να κάνουμε τους άλλους να μας αγαπάνε.
2. Να αγαπάμε εμείς τους άλλους όπως είναι σ’ αυτό το στάδιο της εξελικτικής τους πορείας.
3. Να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είμαστε σ’ αυτό το στάδιο της εξελικτικής μας πορείας.
Ο πρώτος τρόπος που προσπαθούμε να γεμίσουμε το εσωτερικό μας κενό είναι κάνοντας τους άλλους να μας αγαπούν – κατά προτίμηση όπως είμαστε. Συχνά είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε διάφορες αλλαγές στον εαυτό μας και στη ζωή μας, ελπίζοντας ότι έτσι οι άλλοι θα μας αγαπούν περισσότερο. Καταπιέζουμε συναισθήματα, ανάγκες και δραστηριότητες με την ελπίδα ότι θα μας αποδεχθούν. Προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα που ελπίζουμε πως θα κάνουν τους άλλους να μας χρειάζονται και ίσως να μας αγαπούν.
Σημείωση: Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να κάνουμε κάτι για τους άλλους από αγάπη και στο να κάνουμε το ίδιο πράγμα ελπίζοντας πως θα μας αγαπήσουν.
Ξοδεύουμε χρόνο, χρήματα και ενέργεια για να αλλάξουμε την εμφάνισή μας με την ελπίδα πως θα γίνουμε πιο ελκυστικοί. Δυσφορούμε για το σωματικό μας βάρος, όχι τόσο επειδή ενδιαφερόμαστε για την υγεία μας όσο για την εμφάνισή μας στους άλλους. Προσπαθούμε να συσσωρεύσουμε χρήματα και υλικά αγαθά, πιστεύοντας πως οι άλλοι θα θέλουν να είναι μαζί μας γι’ αυτούς τους λόγους. Όλοι μας αναζητούμε τρόπους να είμαστε ελκυστικοί, επιθυμητοί και αγαπητοί από τους άλλους. Μεταστρέφουμε την αλήθεια και συχνά λέμε ψέματα για να κρατήσουμε τους άλλους κοντά μας.
Το πρόβλημα είναι ότι, εστιάζοντας στην εξωτερική μας εμφάνιση και αλλάζοντας τον εαυτό μας για να ευχαριστήσουμε τους άλλους, σπάνια πετυχαίνουμε την αγάπη που χρειαζόμαστε. Οι άλλοι αντιλαμβάνονται υποσυνείδητα τα ιδιοτελή μας κίνητρα και συχνά δεν ανταποκρίνονται με τον τρόπο που εμείς θέλουμε. Τότε νιώθουμε ακόμη μεγαλύτερο πόνο, επειδή, ενώ κάναμε τόσα για να μας αγαπούν, δεν παίρνουμε αυτό που χρειαζόμαστε. Δεν θα λύσουμε το πρόβλημα προσπαθώντας να κάνουμε τους άλλους να μας αγαπήσουν.
Οι λύσεις για να πάρουμε αγάπη είναι:
1. Να αγαπάμε τους άλλους όπως είναι.
2. Να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι, ώστε να μη χρειαζόμαστε επιβεβαίωση από άλλους.
Υπάρχουν μερικά εμπόδια στην πραγματοποίηση αυτών των λύσεων. Βασικά, μπορούμε να αγαπήσουμε τους άλλους σταθερά και βαθιά, μόνον όταν έχουμε σχέση αγάπης με τον εαυτό μας. Αλλιώς, πολύ εύκολα χάνουμε την αγάπη μας για τους άλλους, όταν συμπεριφέρονται με τρόπους που απειλούν την αίσθηση της αξίας μας, της ασφάλειας και της ελευθερίας μας. Όταν συμπεριφέρονται με τρόπους που είμαστε προγραμματισμένοι να φοβόμαστε, χάνουμε την αγάπη μας και νιώθουμε πόνο, αδικία, πίκρα, θυμό, ακόμα και μίσος και εκδικητικότητα. Όλα αυτά, επειδή δεν έχουμε εσωτερικά συναισθήματα αξίας, ασφάλειας και ελευθερίας.
Ο Χριστός μας παρότρυνε να αγαπάμε τους άλλους όπως αγαπάμε τον εαυτό μας. Δεν είπε: αγάπα τους άλλους και όχι τον εαυτό σου, ούτε: αγάπα τον εαυτό σου και όχι τους άλλους. Η πραγματικότητα είναι ότι μπορούμε να αγαπάμε, να αποδεχόμαστε, να κατανοούμε και να συγχωρούμε τους άλλους, μόνο στο βαθμό που αγαπάμε, αποδεχόμαστε, κατανοούμε και συγχωρούμε τον εαυτό μας. Το αντίστροφο επίσης ισχύει. Μπορούμε να έχουμε μόνο τόση κατανόηση και αγάπη για τον εαυτό μας, όση έχουμε για τους άλλους. Η αγάπη για τον εαυτό μας και η αγάπη για τους άλλους είναι αλληλένδετες.
Σημείωση: Υπάρχουν άνθρωποι που φαίνεται να αποδέχονται πιο εύκολα τον εαυτό τους και άλλοι που φαίνεται να αποδέχονται πιο εύκολα τους άλλους, λόγω ορισμένων παιδικών εμπειριών ή στοιχείων του χαρακτήρα τους. Όμως, στο κέντρο της ύπαρξής τους, η αγάπη για τον εαυτό τους και η αγάπη για τους άλλους είναι αλληλένδετες. Θα συζητήσουμε το θέμα της αποδοχής και της αγάπης για τον εαυτό μας σε παρακάτω κεφάλαια.
Ας επαναλάβουμε δύο βασικές έννοιες για το τι είναι αγάπη και πώς την πραγματοποιούμε:
1. Δεν χρειάζεται να μάθουμε να αγαπάμε. Είμαστε αγάπη στο κέντρο της ύπαρξής μας. Όταν απελευθερωθούμε από τις προσκολλήσεις, την εξάρτηση και το φόβο, τότε φυσικά και χωρίς προσπάθεια βιώνουμε αγάπη για όλους – συμπεριλαμβανομένων του εαυτού μας και εκείνων που, ίσως, επεδίωξαν να μας βλάψουν.
2. Χρειάζεται να καθαρίσουμε αυτή τη διαδικασία από κάθε λογής συναισθήματα έπαρσης, ενοχής και κατωτερότητας ή ανωτερότητας. Δεν αξίζουμε περισσότερη ή λιγότερη αγάπη και σεβασμό, επειδή πετύχαμε ή αποτύχαμε σ’ αυτή τη διαδικασία. Το να πραγματώσουμε την αγάπη σαν το κέντρο της ύπαρξής μας είναι απλά ο ύψιστος προορισμός της εξέλιξής μας. Απελευθερώνοντας τον εαυτό μας από αρνητικά συναισθήματα και καταστάσεις, θα είμαστε απλώς πιο ελεύθεροι, πιο ευτυχισμένοι και πιο ευθυγραμμισμένοι με τον αληθινό μας εαυτό και το σύμπαν.
Απόσπασμα από το Βιβλίο “Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ”, Του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
radiokalloni.gr
