Το κοινό όμως; Διαβάζουμε στους Financial Times; «Μετά από δύο γεμάτες ώρες με οικειότητα μεταξύ ανδρών και συζυγική απιστία, που ολοκληρώθηκε με δυνατή σύγκρουση και ημίγυμνους πρωταγωνιστές, το κοινό ανταποκρίθηκε με ένα ευγενικό χειροκρότημα». Η σύλληψη της ιδέας ανήκει σε έναν δαιμονικό καλλιτεχνικό διευθυντή, στον περίφημο Gerardo Mortier που προοριζόταν για τη διευθυντική θέση της Οπερας της Νεάς Υόρκης, για να βρεθεί αιφνιδίως στην Οπερα της Μαδρίτης. Γνώριμος ταραξίας και δημιουργικός ανατροπέας του λυρικού Θεάτρου, βοήθησε να πέσουν τα συμβατικά στερεότυπα για την όπερα, δημιούργησε νέο κοινό, περισσότερο εναλλακτικό, έχει θητεύσει επί περίπου δέκα χρόνια στο περίφημο Salzburg Festival.
Επέλεξε την ιστορία της Annie Proulx μόλις την είδε στον κινηματογράφο, επειδή πιστεύει πως είναι μια κλασική οπερατική τραγωδία. Με ένα κεφαλαιώδες πρόβλημα που έχουν διαχρονικά οι άνθρωποι. Με την έννοια της απώλειας. Είναι όπως όταν είδαμε την Ευρυδίκη να πέφτει νεκρή».
