Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας...
Τις επόμενες ημέρες η Αφροδίτη τερματίζει την ανάδρομη κίνησή της, απελευθερώνοντας σταδιακά την δυναμική των συναισθημάτων μας, που ετοιμάζονται να αναδυθούν ανανεωμένα και κατασταλαγμένα, ύστερα από σαράντα ημέρες ενδοστρέφειας αλλά και δραστικής αναβίωσης του παρελθόντος.
Οι προτεραιότητες μιας ανάδρομης Αφροδίτης είναι να κλείσει παλιές πληγές ή να αναζωπυρώσει καταστάσεις που έμειναν ημιτελείς στο παρελθόν, δίνοντας μας την ευκαιρία να τις ολοκληρώσουμε, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Κάτι μάλλον πολύτιμο για τις ισορροπίες μας αν αναλογιστούμε ότι οι ανολοκλήρωτες υποθέσεις μπορεί να σέρνονται σαν φαντάσματα στην ζώνη του λυκόφωτος, σαν ενεργειακές οντότητες που δεν είναι ούτε ζωντανές ούτε πεθαμένες αλλά στοιχειωμένες κι αδικαίωτες.
Εδώ, το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στο χθες και το αύριο ή αν προτιμάτε ανάμεσα στο «μέσα» και το «έξω» οριοθετείται από την «στάσιμη» Αφροδίτη, που δεν πάει ούτε μπρος ούτε πίσω αλλά στέκει εκεί ακίνητη και παγωμένη, λες κι αντίκρισε τα μάτια της Μέδουσας. Freeze! ορμηνεύει κι εμάς, προστάζει τις αισθήσεις, τα συναισθήματα μας και τελικά τις σχέσεις μας να σταθούν σαν ενσταντανέ στο μεταίχμιο του υπαρκτού και του ανύπαρκτου.
Παγωμένη χαρά, παγωμένη θλίψη ή παγωμένη απουσία, ότι κι αν είναι, σίγουρα του πρέπει μια συνέχεια...
Ακολουθώντας τα αχνάρια του μύθου της Μέδουσας, η στάσιμη Αφροδίτη στον Αιγόκερω φαντάζει σαν μορφή δίχως ψυχή, σαν πάντρεμα της τελειότητας με τον θάνατο.
Αυτή τουλάχιστον είναι η προσέγγιση ενός ποιητή, του Κίμωνα Φράιερ, στο έργο του «Τα πέτρινα μάτια της Μέδουσας». Ο Φράιερ, δίνοντας το μέτρο της τέχνης για την τέχνη αναφέρεται σε αυτό το κρίσιμο ψυχικό στάδιο, όπου ο δημιουργός «βυθίζεται σε μια άβυσσο όπου δεν υπάρχουν ηθικές διακρίσεις», με το μεγάλο ζητούμενο να είναι η έξοδος του στον πραγματικό κόσμο, έχοντας σαν προίκα την ικανότητα του να παίξει πια συνειδητά έναν ρόλο καθοδηγητή, πρώτα του εαυτού του και ύστερα των άλλων. Και για να το πετύχει αυτό οφείλει να δώσει σε αυτήν την παγωμένη εικόνα, μια δραστική συνέχεια.
Τα ανάλογα, μπορεί να συμβούν τόσο με τα συναισθήματα μας, όσο και με τις καθαρά οικονομικές επιδιώξεις μας που είναι μια ακόμη αρμοδιότητα της Αφροδίτης.
Ποιό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα;
Τα «θύματα» της στάσιμης Αφροδίτης, θα είναι όσες ή όσοι δεν καταφέρουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, μένοντας για μια ακόμη φορά μετεξεταστέοι είτε στον έρωτα, είτε στο χρήμα. Για αυτούς το μικρό αλλά περιεκτικό ταξίδι της ψυχής τους, οδηγεί ξανά στην αιχμαλωσία του προσωπικού από το συλλογικό ή της ελεύθερης βούλησης από την μοίρα. Εκεί όπου μέχρι την επόμενη ευκαιρία τα πράγματα θα συνεχίσουν να συμβαίνουν σύμφωνα με τα πρέπει και τους κανόνες των άλλων ή σύμφωνα με τις επιταγές της μοίρας.
Υπάρχουν ωστόσο και τα χειρότερα...
Το πέρασμα από την μια πραγματικότητα στην άλλη θυμίζει το μετέωρο βήμα ενός επιβάτη από τον συρμό προς την αποβάθρα ή το αντίθετο. Και βέβαια το χειρότερο δυνατόν είναι να πέσει ο επιβάτης στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Γιατί κατά τα άλλα πάντα θα υπάρχει μια επόμενη «στάση» ή ένας ακόμη «συρμός».
Αντίστοιχα, οι κερδισμένοι θα είναι όσες και όσοι χρησιμοποιήσουν συμβολικά το κοφτερό σπαθί του Περσέα και λυτρωμένοι από τα φαντάσματα του παρελθόντος, γίνουν νομοθέτες της μοίρας τους.
Εδώ ο «επιβάτης» πατά στέρεα, έχοντας ορίσει ταυτόχρονα και την νέα του πορεία.
Αιγόκεροι, Καρκίνοι, Ζυγοί και Κριοί καλούνται πρώτοι να βιώσουν αυτό το πάγωμα της εικόνας, είτε σε προσωπικά, είτε σε οικονομικά θέματα. Μαζί τους και όσες ή όσοι εκπρόσωποι των μεταβλητών (Δίδυμοι, Παρθένοι, Τοξότες και Ιχθύες) έχουν τον Ήλιο τους κοντά στην 19η μοίρα του ζωδίου τους.
Όπως τονίζω συχνά όμως, κανείς μας δεν είναι στο απυρόβλητο.
Κι αν παρ' ελπίδα κάποιοι από εμάς εγκλωβιστούμε στο «κενό» μεταξύ συρμού και αποβάθρας ή «πετρώσουμε» μπροστά στους φόβους και τις ενοχές μας, δεν χάθηκαν όλα.
Όπως η Ωραία Κοιμωμένη, κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε από τον παραμυθένιο πρίγκιπα της ψυχής μας, που με ένα του φιλί θα λύσει τα «μάγια». Και δεν χρειάζεται να περιμένουμε εκατό χρόνια γι' αυτό. Με την δύναμη της Αγάπης -χωρίς την οποία όλοι είμαστε έρμαια της μοίρας- το όποιο πάγωμα έχει δεν έχει ζωή ούτε καν ενός... δευτερολέπτου!
Μιας Αγάπης βέβαια που δεν συνάδει με το συμφέρον ή την κυριαρχία, δεν μετριέται με τίτλους ή οφίτσια και απευθύνεται πριν απ' όλα στον εαυτό μας, ξεκινώντας από όλα εκείνα που κάποια στιγμή κρύψαμε εσπευσμένως στο μπουντρούμι της ψυχής μας. Δικά μας παιδιά είναι, οι φόβοι, οι ενοχές, τα πάθη και τα φαντάσματα μας κι αν έγιναν άγρια θεριά είναι γιατί φυλακίστηκαν και δεν είδαν ποτέ το φως της ημέρας. Όμως εξακολουθούν να ζουν μέσα μας, έτοιμα να μας «κατασπαράξουν» σε κάθε αδύναμη στιγμή μας.
Αγάπη θέλουν κι αυτά, για να χαμογελάσουν μαζί μας ακούγοντας το «cheese»!
Ας αδράξουμε λοιπόν την ευκαιρία αυτής της «οικογενειακής φωτογραφίας» που τραβά η στάσιμη Αφροδίτη, ώστε να μας μείνει παντοτινή η συνείδηση της φοβικής μικρότητας που μεταστρέφεται σε ανθρωπιστικό μεγαλείο.
