προέβαλε τον ισχυρισμό ότι ένας μεγάλος αριθμός ταινιών καρτούν της Disney περιείχαν υποσυνείδητα μηνύματα υπό μορφή κυρίως σεξουαλικής εικονογραφίας, τα οποία, λόγω του ότι οι κινηματογραφικές ταινίες εγγράφονται παραδοσιακά με ρυθμό 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο, δεν γίνονται συνειδητά αντιληπτές από το ανθρώπινο μάτι, περνώντας ανεπεξέργαστες στο υποσυνείδητο των θεατών.
Στο στόχαστρο της οργάνωσης βρέθηκαν γνωστές ταινίες, όπως οι: The Rescuers, Who Framed Roger Rabbit, The Little Mermaid, Aladdin, The Lion King, The Beauty and the Beast, κ.α.
Τα μέλη της ανέπτυξαν ακτιβιστική δράση, μποϊκοτάροντας τις ταινίες της Disney, χωρίς ωστόσο να ξεκαθαρίζεται αν οι επίμαχες σκηνές και εικόνες ήταν σκόπιμες ή όχι.
Έκτοτε, πολλοί συνωμοσιολάτρες έχουν κάνει λόγο για εμπρόθετη στρατηγική του κινηματογραφικού κολοσσού, με άλλα λόγια για την εφαρμογή στην πράξη μιας μυστικής ατζέντας, προβάλοντας ως επιχείρημα τη φήμη που ήθελε τον Disney υψηλά ιστάμενο στην ιεραρχία στέλεχος της μασονικής στοάς των ΗΠΑ.
Άλλοι υποστηρίζουν ότι η ένθεση τέτοιων στιγμιότυπων ήταν αποτέλεσμα της «ανίας» ή της «απειθαρχίας» των σχεδιαστών της Disney ή ακόμη και της αντίδρασής τους απέναντι στο γεγονός ότι από το 1923, έτος ίδρυσης των στούντιο, απαγορευόταν να αναγράφονται στους τίτλους τέλους της κάθε ταινίας τα ονόματα των σχεδιαστών που εργάστηκαν γι' αυτήν παρά μόνο του ίδιου του Disney, για πολλούς πράγμα εξοργιστικό.
Τα πράγματα άλλαξαν γύρω στο 1940, όταν έπειτα από απεργία διαρκείας του προσωπικού της Disney, αποφασίστηκε τελικώς τα ονόματά τους να αναφέρονται στα credits των ταινιών. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με την προσφιλή στους σχεδιαστές «παρεισαγωγή» πονηρών θραυσμάτων.
Τα παραδείγματα που ακολουθούν προέρχονται από παγκοσμίως γνωστές παραγωγές της Disney:
