. Γιατί όχι για μια σχέση με το αντίθετο φύλο; Η αρχή είναι πολλές φορές δύσκολη αλλά μπορεί να είναι και το ήμισυ του παντός όπως λεν οι Κινέζοι.
Πριν ξεκινήσει κανείς να σκέφτεται τί θα αλλάξει πάνω του ας είναι λίγο επιεικής: Ας επιβεβαιώσει τί θα κρατήσει. Έτσι θα έχει μια βάση ως προς το ποιός είναι. Αυτό που είναι μπορεί να δημιουργήσει πραγματικές επιδιώξεις. Αλλιώς βαίνει προς ένα επικίνδυνο δρόμο αλλωτρίωσης.
Πρώτα σε ατομικό επίπεδο:
Περνάω καλά μόνος-μόνη μου;
Πόσο μπορώ να αντέξω τον εαυτό μου; Μπορώ να βρω κάτι να κάνω που να με διασκεδάζει ακόμα κι αν είμαι μόνος-μόνη μου;
Είναι σημαντικό να μπορούμε να προσφέρουμε διασκέδαση στον εαυτό μας χωρίς τη βοήθεια άλλου γιατί στη συνέχεια, ή όταν είμαστε με άλλους θα μεταδώσουμε αυτή την παιγνιώδη διάθεση ή θα την αναζωπυρώσουμε όταν πέσει κάπως το κέφι.
Έτσι παραδείγματος χάριν ατομικές δραστηριότητες όπως το διάβασμα, η μαγειρική, οι δουλειές του σπιτιού μπορούν να πάρουν τη μορφή χόμπυ ώστε να γίνονται μεν επειδή “πρέπει” αλλά να αποκτούν και μια διάσταση διασκέδασης: Το ότι πεινάμε δε σημαίνει ότι το φαγητό μας πρέπει να 'ναι άνοστο. Ας διαβάζουμε παρέα με το ίντερνετ για να εμπλουτίζουμε το περιεχόμενο του αναγνώσματος. Για τη δουλειά κάποια πρωινά ας ξεκινήσουμε πιο νωρίς για να παρκάρουμε κάπου πιο μακρυά και να περπατήσουμε ακούγοντας μουσική που μας ξυπνάει. Να δούμε τον ήλιο να βγαίνει. Να σταματήσουμε ένα δευτερόλεπτο να κοιτάξουμε τους περαστικούς. Που πάνε όλοι; Δεν καταλαβαίνουμε τί συμβαίνει! Ευτυχώς έχουμε κάτι οικείο στ'αφτιά μας όπως η αγαπημένη μας μουσική. Ας το αποδεκτούμε. Η αποδοχή της μη κατανόησης παρέα με κάτι οικείο είναι μια βασική παιδική αρχή πάνω στην οποία μαζεύει κανείς κουράγιο για να ξεκινήσει 'να μπαίνει στο παιχνίδι'. Να μαθαίνει ή/και να ερωτεύεται. Αρχικά τη ζωή, μετά τον έρωτα και στη συνέχεια ένα πρόσωπο.
Μετά σε διατομικό επίπεδο:
Οι νέες συνήθειες και ρόλοι είναι πάντα κάτι που βοηθά στο να κοιτάζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να αποκτούμε δεξιότητες ενώ παράλληλα να σταματούμε να έχουμε παράλογες απαιτήσεις από μας τους ίδιους. Παράδειγμα: Μια φορά την εβδομάδα παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια. Πόσο καλοί είμαστε στο να ακολουθούμε κανόνες; Πόσο αποδεχόμαστε την ήττα; Πόσο εύκολα βαριόμαστε; Το να παίζουμε το ρόλο του χαμένου είναι που δίνει την ευχαρίστηση στο ρόλο του νικητή. Αντέχουμε αυτό το ρόλο; Γιατί όσο αντέχει κανείς να είναι ηττημένος χωρίς να ταυτίζεται μ'αυτό τόσο μεγαλώνει το κίνητρό του για να κερδίσει στη συνέχεια. Πράγμα που επίσης αποτελεί χαρακτηριστικό παιχνίδι της ερωτικής σχέσης και διάθεσης. Και φυσικά η 'ήττα' μπορεί να πάρει διάφορες υποστάσεις: Ο λιγότερο καλός παίχτης, ο δούλος, ο φροντιστής. Πόσο μπορούμε να μπούμε πειστικά σ'αυτούς τους ρόλους; Τους έχουμε υποδυθεί στο παρελθόν επιτυχώς; Η μεγάλη πρόκληση και επιτυχία του Σούπερμαν δεν ήταν απλά τα υπεράνθρωπα κατορθώματά του αλλά ταυτόχρονα ότι περνιόταν για άνθρωπος. Έκανε ό,τι μπορούσε για να κρύψει τις υπερ-δυνάμεις του ανάμεσα στο σύνολο που ήθελε να ανήκει. Ο ανταγωνισμός είναι πάντα θεμιτός και νόστιμος όσο δημιουργεί συνθήκες για 'δράση' και 'παιχνίδι'. Όχι όμως όταν 'πάει να μας βάλει στη θέση μας, εκεί που αξίζουμε'. Τότε μόνο οι θεοί θέλουν να παίξουν μαζί μας.
Το ίδιο και ανάλογο ισχύει για την ηττοπάθεια. Δεν πρόκειται παρά για την άλλη πλευρά του νομίσματος 'ναρκισσισμός'.
'Δεν είναι για μένα αυτά'.
'Έχω μεγαλώσει για τέτοια'.
Το να μπαίνουμε σε ρόλους που 'δεν είναι για μας' μας βοηθά να βλέπουμε έστω και για πλάκα τα πράγματα από νέα οπτική. Π.χ:
Ο σοβαρός και κοτσονάτος κύριος που ντύθηκε ρέιβερ τις απόκριες! Πήρε και συμβουλές από πιτσιρικάδες για να είναι πειστικός.
Η αμηχανία της αρχής σπάει στη συνέχεια τον πάγο σε πλάκα και οικειοποίηση του ανοίκειου. Αυτή δεν είναι η αρχή ενός αστείου, ενός παιχνιδιού;
Σε δι-ομαδικό επίπεδο:
(Εκεί που μαζεύονται 'οι επίδοξοι εραστές' με τις παρέες τους)
Οι άνθρωποι όταν βγαίνουν έξω για διασκέδαση δε βγαίνουν σχεδόν ποτέ μόνοι τους. Η φίλη θα βγει με τις φίλες, ο φίλος με τους φίλους και οι μεικτές παρέες με μεικτές παρέες. Πάντα θα'χουν κάτι να λένε μεταξύ τους και τις περισσότερες φορές δε θα'ναι εύκολη η προσέγγιση.
Μια νέα συνήθεια σε ένα νέο χώρο είναι κάτι που βοηθά να χαλαρώσουμε, να ξεχαστούμε από την καθημερινότητα και τους παγιωμένους τρόπους συμπεριφοράς μας που μας καθιστούν τυποποιημένους, βαριεστημένους και όχι τόσο προσιτούς.
Μια φορά την εβδομάδα πχ. Ας πηγαίνουμε για χορό της αρεσκείας μας. Είναι αρκετά οικονομικό και περιλαμβάνει έκφραση με το σώμα, μια αρκετά εξωστρεφή δραστηριότητα.
Επίσης το γυμναστήριο ή όποιο άλλο ομαδικό χόμπυ έχει κανείς στο νου του μπορεί να βοηθήσει στην εξωστρέφεια.
Η ουσία και η 'παγίδα' αυτού του πράγματος είναι ότι πρέπει να αγαπά ή τουλάχιστον να ενδιαφέρεται κάποιος για τη νέα αυτή ασχολία, να τη βλέπει ως αυτοσκοπό και να εξοικειωθεί μαζί της για να μπορεί να την έχει ως αντικείμενο συζήτησης με τα καινούργια άτομα που θα γνωρίσει κατ' αυτήν με ένα ρεαλιστικό και πειστικό τρόπο.
Τέλος δίνουμε σημασία και στο φόντο όλων αυτών των διαστάσεων της συμπεριφοράς μας. Το περιβάλλον .
Ας προσπαθήσουμε να βγαίνουμε και σε μέρη που δεν συχνάζαμε. Όχι με ιδιαίτερη συχνότητα, ίσα ίσα για να δούμε κάτι διαφορετικό.
Έτσι ανοίγει ο ορίζοντας και γνωρίζουμε νέα άτομα.
Όταν γνωρίζω νέα άτομα δε σκέφτομαι τί έχω να κερδίσω.
Ακούω τι λένε και βλέπω πως με κάνει να νιώθω. Αν βαριέμαι, προσπαθώ να βάλω κάτι που να με ενδιαφέρει στη συζήτηση. Αν ενδιαφέρομαι και δε γνωρίζω, κάνω ερωτήσεις. Αν γνωρίζω: Μοιράζομαι τις εμπειρίες μου χωρίς να φοβάμαι μη κάνω λάθος. Τα λάθη είναι έναυσμα για περισσότερη κουβέντα.
Δεν έχει σημασία αν είναι άτομα του φύλου που με ενδιαφέρει. Μαθαίνω να επικοινωνώ με αγνώστους σχετικά ανθρώπους σε μια βάση συζήτησης και όχι με απώτερο σκοπό. Αυτό είναι κάτι που θα κάνει τις συζητήσεις καθεαυτές ενδιαφέρουσες και θα ελαφρύνει πάντα το κλίμα υπέρ μου. Πάνω σ'αυτή τη βάση γίνονται οι πιο στενές γνωριμίες.
Σκεφτόμαστε το μυαλό σαν ένα ζογκλέρ που με τα δάχτυλά του αρχίζει να γυρνά ένα ένα τα πιάτα στο τραπέζι. Κάθε πιάτο είναι μια νέα συνήθεια, νοοτροπία, χόμπυ. Πρώτα ένα μετά δύο μετά τρία... Όταν καταφέρει να διατηρήσει μια ισορροπία μ'αυτά ξεκινά να γυρνά κι ένα τέταρτο κι ένα πέμπτο. Η βάση όλων των 'έξω απ'τα νερά-νέων δραστηριοτήτων και συμπεριφορών' είναι να τις φέρουμε σε ισορροπία με μας, δηλαδή να νιώθουμε οικεία μ'αυτές. Ότι τις φέρνουμε βόλτα. Κι αυτό συμβαίνει όταν αρχίσουμε να διασκεδάζουμε μ'αυτές. Όχι νωρίτερα.
Αυτό χρειάζεται ένα σχετικό χρόνο.
Αν σου άρεσε το άρθρο πάτα ένα "Μου αρέσει" για τον κόπο μας !
Δημήτρης Κατσαρός ψυχολόγος
