από τις εκδόσεις Αγκυρα έχει τον εύγλωττο τίτλο «Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω» και περιλαμβάνει μοναδικές αφηγήσεις του ίδιου του Ζαμπέτα για κορυφαίες στιγμές στη ζωή του και συναντήσεις με μύθους της Ελλάδας και όχι μόνο.
Μεταξύ άλλων γράφει για τον Χατζιδάκι: «Μάντεψε ποιος ήρθε στο μαγαζί» είπε ο Ζαμπέτας μία μέρα στην γυναίκα του. «Ο Μανόλης ο Χατζιδάκις! Το φαντάζεσαι; Κάθησε σε ένα τραπέζι μόνος του και μας άκουσε πολύ προσεκτικά. Ξέρεις, αυτός έχει σπουδάσει μουσική, αλλά τώρα τον βλέπω να σπουδάζει την μπουζουκοκατάσταση και την μπουζουκοϊστορία. Μου φαίνεται πως μας γουστάρει πολύ!».
Ο Μάνος Χατζιδάκις πήγαινε πολύ συχνά στο μαγαζί που έπαιζε ο Ζαμπέτας, ενώ ένα βράδυ πήγε να τον ακούσει με την Μελίνα Μερκούρη, τον Ζυλ Ντασσέν, τον Σπύρο Μερκούρης, τον Γιώργο Φούντα και άλλους. Όπως περιγράφει ο ίδιος ο συνθέτης μέσα από τις καταγεγραμμένες ομιλίες του, έτσι του έγινε η πρόταση να παίξει στη μουσική για την ταινία «Ποτέ την Κυριακή». Ο Ζαμπέτας περιγράφει την πρώτη φορά που άκουσε στο πιάνο το βραβευμένο με Όσκαρ τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά:
«Ε την άλλη μέρα να τ'απόγευμα να πούμε, ξεκίνησα , πήγα με το μπουζούκι μου στο σπίτι του Μανόλη. Πάμε σε ένα σπίτι, Λεωφόρο Αμαλίας. Σ' ένα σπίτι ψηλό, σ'ενα παλιό αρχοντικό, ανεβήκαμε απάνω "καλώς τον Γιώργο", μου λέει ο Μανόλης. Πάμε μέσα, ήτανε πολλοί μαζεμένοι. Αλλά εμένανε με πήρε και μ'έβαλε μέσα εκεί που υπήρχε ένα πιάνο. Και κάθεται με το πιάνο, βγάζω και κι εγώ το μπουζούκι κι αρχινάει να παίζει. Και μου παίζει "Τα παιδιά του Πειραιά". Αυτό ήτανε. Του λέω, κάτσε να το μάθω. Μία, δύο, τρεις να πούμε, το πέρασε, το παίζα. "Μπράβο ρε Μανόλη} του λέω. "Μπράβο ρε Μανόλη. Ωραίο πράγμα", του λέω, "Πως έτσι; Σ'αρέσει;"μου λέει. "Τι λες ρε Μανόλη του λέω; εκατομμύρια δίσκοι!". Το προαίσθημα ήταν προφητικό.»
Αλλά και για την Βουγιουκλάκη και την άρνησή της να πει ένα τραγούδι του, το Σταλιά Σταλιά που έγινε στη συνέχεια τεράστια επιτυχία από τη Μαρινέλλα, διαβάζουμε στο βιβλίο: «Αρχινάω να παίζω το τραγουδάκι με καμάρι εγώ, να πούμε. Ε ρε Βουγιουκλάκη, λέω. Θα σκίσεις πάλι! Οπου σε μια στιγμή μου λέει: Αυτό είναι; Της λέω, Ναι! Αυτό, μου λέει, να πας να το δώσεις στον Καζαντζίδη να το πει! Και με παρατάει σύξυλο και παίρνει δρόμο και φεύγει. Το αίμα μου από κόκκινο έγινε άσπρο...»
