Δε νομίζω να έχω κλάψει στ’ αλήθεια με βιβλίο. Έχω καταστενοχωρηθεί, έχω κατατρομάξει, έχω θυμώσει - αλλά δε νομίζω να έχω κλάψει.
Ξέρω όμως ότι πολλοί κλαίνε, και σχεδόν τους ζηλεύω. Μπορεί να μην τα καταφέρνω, αλλά υπάρχουν βιβλία που το ενθαρρύνουν πολύ. Ακολουθεί μια προσωπική πεντάδα, βγαλμένη μέσα από την λίστα του goodreads. Προσθέστε (ή αφαιρέστε) ελεύθερα:
1. Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ
Εντάξει, το διάβασα όταν ήμουν μικρή, γύρω στην ηλικία της ίσως, αλλά η απόγνωση και η απέραντη στενοχώρια που δεν έχει happy end – την ανακαλύπτουν λίγους μήνες πριν τελειώσει ο πόλεμος! Αυτό το σοκ το θυμάμαι ακόμα.
2. ΟμικρόςΠρίγκηπας, Antoine de Saint-Exupéry
Εντάξει, κι αυτό το διάβασα όταν ήμουν μικρή, αλλά μάλλον τότε δεν κατάλαβα και πολλά. Αυτό που μου έμεινε είναι μια μελαγχολία που φαντάζομαι ότι κάποιον μπορεί να τον κάνει να πλαντάξει.
3. Οι άθλιοι, Βίκτορας Ουγκό
Οι άθλιοι είναι πράγματι σε τέτοια κατάσταση αθλιότητας, με τόσες λεπτομέρειες και σε τόσα επίπεδα, που αν δεν αισθανθείς τη μιζέρια τους διαβάζοντάς το, μάλλον δεν έχεις ψυχή.
4. Η εξιλέωση, Ian McEwan
Δεν πιστεύω να είδατε μόνο την ταινία; Η τεράστια απάτη της ηρωίδας κατασπαράσσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή των άλλων που η απόγνωση μπορεί να σε φέρει κοντά στα δάκρια. Διαβάστε το οπωσδήποτε.
5. Τα σταφύλια της οργής, Τζον Στάινμπεκ
“Κι η Αμερική, μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος”. Τώρα, ακόμα πιο επίκαιρο. Για να ρίξετε μαύρο δάκρυ.
